Welk vakantie-paradijs komt er bij je op als je dit bonte schouwspel van neonlichten, reusachtige billboards en kermiskleuren ziet? De meeste mensen gokken prompt op de Las Vegas Strip of een hoekje van Disneyland Anaheim. Toch sta je hier niet in de woestijn van Nevada en evenmin aan de rand van een themapark in Californië. Dit is Clifton Hill, de toeristische hoofdstraat aan de Canadese kant van de Niagarawatervallen.
Op de foto tuimelt alles over elkaar: een Guinness World Records-museum, een fonkelende Movieland-waxmuseum-façade vol filmhelden, een Hard Rock-billboard dat naar burgers en gitaren lonkt, en daaronder een uitpuilende arcade waar gillende sirenes en flitsende lichten je al van verre proberen te lokken. Alsof dat nog niet genoeg prikkels zijn, torenen souvenirshops, ketenrestaurants en reusachtige lollieverpakkingen boven het trottoir uit. Het tafereel bruist van energie, maar het wringt ook op een bepaalde manier.
Juist dat contrast maakt deze plek zo intrigerend – en tegelijk pijnlijk. Wie de donderende watermassa van de Horseshoe Falls ooit heeft gezien, weet hoe nietig je je kunt voelen tegenover zulk natuurgeweld. Maar zodra je het uitzichtplatform verlaat en de hoek om loopt, staan Batman, Captain Jack Sparrow en een plastic T-rex al klaar om je aandacht af te leiden. De Niagara-ervaring wordt hier geherdefinieerd als een alles-in-één amusementskoepel: bowlingbanen, spookhuizen, minigolf onder blacklight, videospelhallen vol tickets en prijzen. Het is alsof de natuurlijke soundtrack wordt overstemd door een onafgebroken medley van pop-culture jingles.
Natuurlijk brengt toerisme broodnodige inkomsten in het laatje van de regio, en niemand zal ontkennen dat het leuk kan zijn om na een natte boottocht nog even een belachelijk grote zuurstok te kopen. Toch rijst de vraag hoeveel ‘circus’ een natuurwonder nodig heeft voordat we vergeten waarom we hier eigenlijk kwamen. De exploitatie gaat soms zo ver dat bezoekers de watervallen zelf slechts zien als één vakje in een dagprogramma vol “must-do’s”, ergens tussen de haunted house en de fudge-proeverij.
Misschien is dit daarom een goede denkoefening: als we de foto zonder onderschrift op Facebook zetten, zou jij zonder aarzelen ‘Niagara Falls’ zeggen? Of wint de optische façade van Las Vegas het van de eeuwige kracht van de natuur? Raad je plaatje en sta stil bij de ironie dat we de meest imposante landschappen ter wereld ombouwen tot decordoeken voor fastfood, selfies en jackpotmachines.
Laat het vooral weten in de reacties en deel je eigen ervaringen. Wanneer voelde jij je voor het laatst verscheurd tussen verwondering over de natuur en de consumptiedrift eromheen? En belangrijker: hoe houden we de balans, zodat toekomstige generaties zowel het gebrul van het water als de roep van de kassa nog kunnen horen – maar dan in harmonie?